'Wij horen bij elkaar, dacht ik dan altijd'

In de gang hangt een prachtige foto. Arjen Oostdijk heeft in het shirt van Terneuzense Boys gescoord tegen Zaamslag en springt in de armen van Marco Faassen. Op de achtergrond komt Anrico van Hecke met een brede lach aanrennen, slaat een supporter van Zaamslag de handen voor de ogen, staan Boys-aanhangers te klappen en maken drie spelers van Zaamslag een verslagen indruk. "Hier zit alles in", zegt Ad Oostdijk terwijl hij naar de foto kijkt. "Vreugde en verdriet. De lichtinval is prachtig en ik vind het wel wat hebben dat je het gezicht van Arjen niet helemaal ziet. Maar juist wél nummer 11, zijn nummer. Dat dragen ze niet meer bij het eerste van de Boys, zo is beloofd door het bestuur." Ad Oostdijk is nog steeds betrokken bij de club waar zijn jongste zoon jarenlang heeft gespeeld. Hij houdt zich bezig met de sponsoring en bezoekt de thuiswedstrijden. "De club heeft na het overlijden van Arjen veel gedaan, een enorme inspanning geleverd. Dat kun je niet onbeantwoord laten. Maar de derde helft is er voor mij niet meer. Ik heb het één keer geprobeerd om na een wedstrijd in de kantine te blijven. Het lukte me niet, ik moest weg. Iedereen stond weer te feesten en plezier te maken. Dan komen meteen allerlei herinneringen terug. Samen met Arjen was het altijd zó gezellig." Het idee om door middel van een boek een monument te maken voor zijn zoon, heeft een hele tijd in zijn hoofd gezeten. "Na het overlijden van Arjen heb ik een boek gelezen over een vergelijkbare gebeurtenis. Er zat veel herkenning in, het deed me goed. In april van dit jaar heb ik de knoop doorgehakt. Er kwam een drang, zeg maar een drive om het te schrijven. In vier maanden was ik klaar. Ik wil mensen er een hart mee onder de riem steken. Ze zijn na zo'n gebeurtenis ontroerd, maar ze moeten niet het gevoel hebben dat ze alleen staan in hun verdriet. Dat merk ik ook uit alle reacties. Drie weken geleden kreeg ik een e-mail van twee A4'tjes van een man uit Groningen, die het boek had gelezen en zelf zijn dochter had verloren. Het was een prachtige e-mail, ook dat doet me goed." Ja, als hij die avond was thuisgebleven…. Wat dan? 'Als' telt niet in het leven. We moeten het hiermee doen. De beelden van Arjen als voetballer kijk ik eens in de zoveel weken terug op dvd. Er zitten prachtige beelden tussen. Toen ik aan het boek begon wist ik me bijna alles van die dagen nog wel te herinneren. Af en toe heb ik wel wat aan mijn dochter Edith en zoon François moeten vragen. Want er gaat ook veel langs je heen. Waarom geef je jezelf zo bloot, zullen veel mensen denken. Het kan denk ik niet anders, als je iets voor een ander wilt maken. Ik ben heel eerlijk geweest in alles, heb mijn hele ziel en zaligheid erin gelegd en ben ook de mindere kanten niet uit de weg gegaan. Ik heb zoveel medeleven gehad, dat ik me er niet voor schaam. Als je een standbeeld voor iemand maakt, gooi je daar ook je hele hebben en houwen in. Dat is met schrijven – in dit geval – ook zo." In het begin ben ik nog wel een paar keer op de dijk geweest. De laatste jaren vermijd ik het liever. Maar als ik voorbij de plek rijd, stop ik altijd. Ik ga wel een paar keer per week naar de begraafplaats. Heel vaak liggen er dan 'vreemde' bloemen bij het graf van Arjen. Nu doet me dat echt goed. Net als de vele reacties van mensen, die ik ook in het boek heb verwerkt. Ik heb laatst ook een brief gekregen van een vrouw uit Axel. Ze kende Arjen alleen omdat ze ons vaak samen zag. 'Door het lezen van dit boek, is Arjen voor mij pas gaan leven', schreef ze. Daarmee raakte ze de kern." De twee zondagen voor zijn overlijden wilde Arjen ook 's morgens mee naar de kerk, terwijl hij normaliter alleen 's middags meeging. Achteraf gezien vind ik dat best vreemd. Maar waarom? Daar heeft niemand een antwoord op. En over de Kuip: als hij daar met vrienden naartoe ging, belde hij tijdens de wedstrijd vijf, zes keer naar huis om me even mee te laten luisteren. 'Moet je horen pa, te gek!' Wij horen bij elkaar, dacht ik dan altijd." 'De juiste toedracht van het ongeval is officieel nooit vastgesteld', schrijft Ad Oostdijk in zijn voorwoord. 'Vreemd genoeg zijn er geen rem- of bandsporen aangetroffen terwijl de hoek waarmee de eerste boom werd geraakt een invalshoek van zestig graden is. Mijn theorie omtrent de juiste toedracht is dan ook dat Arjen het stuur heeft moeten omgooien om een aanrijding met iets of iemand te voorkomen. Even voor het ongeval is in de buurt van de plaats van het ongeval door twee getuigen een dronken man gesignaleerd. Het lijkt mij aannemelijk te veronderstellen dat het volgende zich heeft afgespeeld: De gefrustreerde malloot heeft de bestuurder van de eerste de beste auto willen laten schrikken door een plotselinge beweging voor de auto te maken. Niet nadenkend over hoe catastrofaal dat zou kunnen aflopen en waarschijnlijk nu nog steeds niet beseffend dat door de reactie van Arjen wel zíjn leven werd gespaard.' Achterin het boek komt Ad Oostdijk nog één keer terug op het ongeval. Hij schrijft onder meer: 'Het lijkt me onwaarschijnlijk dat de persoon van wie ik denk dat deze het ongeluk veroorzaakt heeft, zich nog zal melden. Echter, mocht hij, vanwege de kwelling van zijn geweten, dit alsnog doen en hij zou oprecht spijt hebben van zijn daad, dan zou ik hem, ondanks alles, toch kunnen vergeven. Waarom zou ik, die zoveel onverdiende kracht heb gekregen om het anders ondraaglijk verdriet te dragen, een ander niet vergeven.' Het is een groot gebaar, maar tot op heden heeft Ad Oostdijk geen enkele reactie ontvangen. 'De helaasheid en de zin', A.F. Oostdijk, ISBN-nummer 978-90-804637- 5-2. Het boek is te bestellen via www.uitgeverijdrijfveer.nl en ook te koop bij boekhandel Van de Sande in Terneuzen en Bruna in Axel.