Effe wachten

Dat begint al op het parkeerterrein. Een luie aso parkeert zijn petjesauto met spoilers zonder gêne op de gehandicaptenparkeerplaats. Een gehandicaptenparkeerkaart zie ik toch echt niet zitten achter het raam. Dit is sowieso moeilijk zichtbaar door de zeer donkere tint van het privacyglas van de BMW.  Demonstratief loopt hij vervolgens ferm met de borst vooruit in joggingbroek naar de levensmiddelenzaak. Zijn blik is onzichtbaar door de grote nep Rayban zonnebril gekocht op een toeristenmarkt in Turkije. Gelukkig verdwijnt hij snel achter de schappen met Hak appelmoes. Ik zoek naar een mandje maar deze zijn weer eens op, tekort of niet teruggezet. Dan pak ik maar een karretje vol met ontelbare bacteriën. Binnen een mum van tijd rijd ik me klem in de buurt van de yoghurt. Ik ben helemaal ingebouwd met karretjes. Brutaal doch behoedzaam manoeuvreer ik me met succes naar een ‘leeg’ gangpad. Luttele seconden later struikel ik over de puberende zakkenvullers. Ook hier sta ik weer vast en moet wachten. Ik loop mijn boodschappenlijstje af. Helaas géén geraspte kaas, rookworsten, koffiebonen en hagelslag van mijn favoriete merken in de schappen. De helft van mijn lijstje hebben ze dus weer eens niet. Zal de bazin thuis ook weer blij mee zijn! Even later plakken mijn schoenen enorm, blijk ik onverhoeds door een plas cola te hebben gelopen afkomstig uit een gebroken fles die op de grond is gevallen. Schoonmaaktroepen zijn in geen velden of wegen te bekennen. Mijn survivaltocht nadert zijn einde wanneer eindelijk de kassa’s opdoemen aan de horizon.   Ik bezit het buitengewone talent om altijd de verkeerde kassa te kiezen. Er staan veel klanten bij de kassa’s die open zijn. Op goed geluk maak ik een willekeurige keus uit een drietal lange rijen. Plotseling enige nervositeit bij de kassameisjes en vervolgens schalt het door de kruidenierszaak “kassa bij, kassa bij!!!” Ze zijn kennelijk bevreesd voor een gratis boodschappenkarretje. Het begint al bij de persoon die aan de beurt is in mijn rij; de zak chips met exotische kruiden wil niet piepen. Na talloze vruchteloze pogingen moet de kassière dit handmatig gaan intikken. Ook de streepjescode van de zakken snoep en de biologische tomaten willen niet pakken. Zucht! Volgende klant is een bejaard dametje. Zij heeft het lumineuze idee opgevat om juist op dit moment te passen met al het kleingeld uit haar portefeuille. De volgende ellenlange minuten hoor ik de muntstukken vallen op de toonbank en wordt er driftig geteld en herteld. Zucht!   Ineens tettert er weer“ kassa bij, kassa bij!!!” in mijn oren.   Dan volgt een vader met tienerzoon. Hij gaat in felle discussie met Deborah (staat op haar badge) waarom zijn zoon geen blikjes bier meekrijgt. Ontaardt in ruzie dus de chef moet erbij worden gehaald om de boel te sussen. Zucht! Ondertussen beginnen de magnums in mijn wagentje te smelten. Een leuke moeder mag vervolgens gaan betalen, komt ze er ineens achter dat ze iets vergeten is en ze sprint de winkel door om het ontbrekende artikel op te halen. Luttele seconden na betaling sprint het winkelmeisje achter haar aan omdat ze het bankpasje is vergeten in het nieuwe pinapparaat. Zucht! Bijna aan de beurt en nog één persoon voor me. Deze wenst te betalen met een briefje van 100 euro. Hiervoor moet Deborah schijnbaar een speciaal sleuteltje hebben om het briefje ergens in te deponeren en……….het sleuteltje is er niet of zij is niet bevoegd, weet ik veel. In ieder geval moet er gezocht worden naar ene Sharona. Zucht! Eindelijk ben ik aan de beurt. Zegt de kassadame lief tegen me “ik ga sluiten heeft u het bordje niet gezien”! LOEK ZEEGERS