Wie staat op als redder van Hoek?

Met Kees de Feijter was het altijd gezellig om na een wedstrijd van Hoek een biertje te drinken. Dat was nog in de tijd dat hij alles over het elftal aan zijn manager kon overlaten en hij zelf stralend achter de bestuurstafel zat. Maar wie hem nu observeert, ziet een man met verbeten trekjes, beducht voor zijn tegenstander, alsof er binnen zijn club elk moment een coup kan worden gepleegd. John Bravenboer was ooit een rasechte optimist, die in de tijd dat hij zelf nog regeerde met zijn hele ziel en zaligheid over zijn club waakte. Wie het ook maar durfde te wagen iets slechts over Hoek te roepen (of schrijven), kreeg de toorn van de machtige voorzitter over zich uitgestort. Dan wendde hij zich demonstratief af, om al heel snel weer zijn aimabele kant te laten zien. Wie hem nu ziet zitten, in de bestuurskamer, ziet de moedeloosheid er vanaf stralen. “Ik vind het niet eens erg meer als we niet winnen”, zei hij zaterdag in Katwijk. Mister Hoek is verbijsterd en verbolgen over wat er in de boezem van zijn club gebeurt. Hij loopt er nog rond, met een verongelijkt gezicht en een blik van een Feyenoorder in de Arena. Dirk de Bruin, ook één van de grondleggers, durft zich bijna niet meer uit te spreken. Dat is nogal wat voor een man die vanaf de tribune soms ongenadig tekeer kan gaan. Hij is kritisch tot op het bot, maar kom niet aan Hoek. Dan kijkt hij woest naar vanover zijn brilletje en laat omgeremd zijn hart voor de club spreken. Het is veel te stil geworden rond Dirk, omdat hij in de verkeerde waaier is meegesprongen. Hij was in de eerste plaats een ongecompliceerde supporter en sponsor, die er niet vies van was om mee te betalen aan dure, soms exotische spits. Met tegenzin heeft hij zich strikken voor de technische commissie. Daar is een zekere tact voor nodig en dat is nou niet direct een eigenschap waar Dirk op is afgestudeerd. Met Gerrit Emans was het ook zo heerlijk om over voetbal, tactieken, spelers, tegenstanders en trainers te praten na een wedstrijd. Als trainer was hij niet echt geslaagd, als technische man was hij de ideale schakel tussen de trainer, de spelers, het bestuur en de sponsors. Het was een gouden greep van John Bravenboer om de ex-trainer in die positie op Hoek los te laten. De meest kleurrijke spelers werden naar de club gehaald en dat leidde uiteindelijk tot dat ene kampioenschap dat Hoek tot nu toe in de hoofdklasse heeft gehaald. Het is – met Emans – anders gelopen dan Hoek zo graag had gewild. De hobby van de belastingman is een beetje uit de hand gelopen. Hij doet Hoek er maar bij, dit jaar, omdat hij nu op het hoogste niveau spelers bekijkt om analyses te maken. Dat heeft volgens het bestuur, tot de botsingen geleid die de belangrijkste mensen van de club uit elkaar hebben gedreven. Waar is Wim de Feijter in deze tijd van rampspoed gebleven? Het orakel, zoals hij wordt genoemd, heeft al eens eerder een crisis bezworen, al is hij ook niet direct een tactisch wonder. Met zijn vlotte tong kan hij trainers tot wanhoop brengen, voorzitters voor het vuurpeloton zetten, spelers verafgoden en in de grond boren, maar vooral ook prachtig filosoferen over de toekomst van Hoek. Hij wierp zich op als troubleshooter toen de ruzie tussen de Belgen Naudts en Nijskens (red. Nijskens is geen Belg, beter je huiswerk doen Bakker) escaleerde en de club in twee kampen verscheurde en er op zaterdag een vliegtuigje over Hoek cirkelde met de tekst: De Feijter en Naudts zijn judassen….? Zo ver dreigt het nu weer te komen als er niet snel een nieuwe verlosser opstaat. Het interne oorlogje wordt nog gevoed door de slechte positie op de ranglijst. Hoek is, als bijna laatste in de stand, nog wel te redden, maar niet als de bestuurlijke en technische top buiten het veld vechtend op straat rollen. Daarom moet Wim de Feijter maar weer eens opstaan, of moeten Kees de Feijter en Gerrit Emans elkaar als grote mensen eens goed de waarheid zeggen, desnoods met de vuisten op tafel en daarna doen wat het beste is voor Hoek. Zodat de voorzitter na de wedstrijd weer gezellig een biertje kan drinken, de erevoorzitter zijn elftal weer vooruit schreeuwt en Gerrit Emans naar Griekenland mag afreizen zonder dat hij erop wordt afgerekend. Het Zeeuwse voetbal hééft als zo weinig goeds meer over na het ontsporen van de vroegere bolwerken Middelburg en Vlissingen. Dat mag, voor de rechtgeaarde voetbalsupporter, met Hoek niet gebeuren.