Vakantiekopstootjes: Turkije

-In het vliegtuig sla ik weer met verbazing de stewardessen gade. Hun voorkomen met alle make-up variaties van dien is weer pico bello in orde, alleen strookt hun kunstmatige presentatie absoluut niet met de aard van hun werk= kantinejuffrouw. Meer stelt het werk niet voor. Ik wed zeker dat de KLM en andere chartermaatschappijen hier nog strenge selectiecriteria voor samenstellen ook?? -Het zal me toch weer niet gebeuren na de landing! Niets aan te doen, gelaten laat ik deze massale uiting van toeristisch gedrag vernederend over me heen gaan, u raadt het al, men applaudisseert met volle teugen, alleen de wave blijft nog achterwege! -Wie wordt er weer uitgehaald bij de paspoortcontrole, juist ja uw gewaardeerde columnist. de Turkse bureaucraten zijn door mijn aanwezigheid volledig de kluts kwijt en debatteren heftig. Zie ik er zo verdacht uit of associeert men mijn woonplaats (=Terneuzen) met bepaalde genotsmiddelen. Na verloop van tijd ( en dan druk ik me nog eufemistisch uit) komt de aap uit de mouw: Een Nederlander in een Belgisch vliegtuig, dat valt toch niet te rijmen? En ik maar uitleggen dat we binnenkort met de invoering van de euro een saamhorig Europees volkje vormen! -In het voorjaar is het nog redelijk rustig aan de Turkse kust, dus onthaastig genieten van de zon, nog frisse zee en het verzamelde werk van Jan Mulder. -Voor de afwisseling een boottocht gemaakt met een traditionele Turkse houten schoener. De driekoppige vriendelijke bemanning ziet er wat slaperig uit, hetgeen volkomen begrijpelijk is want gisteravond is Galatasaray uefa-cup winnaar geworden. Winnaar van Europa schreeuwen de plaatselijke kranten. Doch, ik laat ze maar in hun waarde want de uefa-cup is door al het champions-league geweld gedevalueerd tot een nietszeggend prijsje. De ‘stuurhut’ is een tijdje onbemand want de kapitein en zijn bemanning zitten naar de integrale herhaling te kijken van Galatasaray-Arsenal op tv. Ik attendeer er hun op dat dit met alle rotsen in de buurt niet zo veilig is en in deze nagenoeg Griekse wateren weet je het maar nooit! Gelukkig beschikken ze over een gedetailleerde kaart die uitbundig en breed uitgespreid naast hun ligt. Het is nog echt zo’n muffige, authentieke, door de zon verweerde oude zeekaart. Een verademing in vergelijking met die nieuwe, gladde toeristische kaarten die een wirwar vormen van alle attracties die je moet zien als bezoeker: van taxistandplaatsen tot internetcafés en van discotheken tot kleiduivenschietterreinen (iets voor scrabble). -In de avond diverse keren gedineerd met verschillende Nederlanders. Enige sprekende voorbeelden hiervan: Maandagavond met een clubje dames uit Wassenaar en omgeving, althans dat denk ik gelet op hun tongval met rollende r. Ook hun gespreksonderwerpen en gedrag doen in die richting denken. Oude vakanties zijn een favoriet onderwerp en nagenoeg alle werelddelen passeren de revue en de cruises naar exotische oorden vliegen ook door de lucht. Lijdzaam luister ik naar hun avonturen, want ik zou nu toch gaan detoneren als ik begin over het strand bij Degroe. Plotseling gaat er weer een irritant modieus dingetje af, het is een broer van zo’n kakwijf die eventjes belt vanuit Barcelona!! Later die avond zoek ik de telefonist Mustafa op die omringd is door een chaos van kabels en stekkertjes. Na minutenlang kraken en piepen hoor ik plotsklaps in de verte m’n lieve moeder uit Noten. -Woensdagavond gegeten met een aantal dames die de sleur van het huwelijk een weekje zijn ontvlucht. Manlief moet nog werken en past op de kinderen thuis terwijl hun echtgenotes de bloemetjes buiten zetten aan de Turkse Riviera. Moet kunnen in deze moderne tijden. Een avondje praten mondt uit in het fungeren als een therapeutisch klankbord voor huwelijken waar een beetje de sleet op zit. -Zaterdagavond met een groepje oud-studenten die economie hebben gestudeerd en hun echtgenotes(n) allemaal op dezelfde faculteit hebben ontmoet. Nou dat zit wel goed voor deze tweeverdieners met een dergelijk papiertje op zak in onze huidige “booming economy”. Het groepje wordt vergezeld door een bloedmooi Amsterdams mokkel van eind de twintig, Nickie genaamd. Ze heeft een eigen sportschool in Mokum en blijkbaar hangt en duwt ze zelf ook nog regelmatig op van die apparaten want ze heeft een perfect gevormd achterwerk waarmee ze parmantig paradeert naar het zwembad. Een slogan van haar die ze regelmatig bezigt is “alle mannen zijn sukkels!”. De ex-studenten hebben die avond nog een leuke anekdote over Nickie. Dezelfde middag is het groepje naar Bodrum geweest en Nickie heeft “Tweety” op haar bil laten tatoeëren. In de islamitische cultuur heeft de man het voor het zeggen maar het schijnt dat deze middag de Turkse tatoeëerder heel verlegen is geweest en dat Nickie de touwtjes in handen had en het spel wulps regisseerde. -Ook nog naar de Markt in Milas geweest. Hier proef je de oosterse sfeer onmiskenbaar. Alles krioelt door elkaar en van een marktverordening hebben ze hier (gelukkig) nog nooit gehoord. Spontaan stallen de boeren uit de omgeving hun waar uit. Moe geworden van de brandende zon en het geslenter plof ik neer op een terras waar veel lokale mensen zitten. Naast me staat op tafel een grote schaal met verse aardbeien. Gastvrij nodigen ze me uit om mee te proeven van de aardbezems. Zie ik Hollanders nog niet doen. Thuis gekomen blijkt dat we door een groepje Antwerpse stappers uit Bennekom wederom hoofdklasser zijn voor het seizoen 2000-2001. Dit stukje verschijnt een beetje laat want op de laatste ledenvergadering is gebleken dat uitgifte van De Hoekschop definitief is stopgezet. Daarom worden de “kopstootjes” vanaf heden digitaal aangeleverd op de HSV Hoek website.