Sam Ysebaert is opgejaagd wild

Zeven dagen na zijn hattrick tegen IJsselmeervogels was het zaterdag bij Dovo niet de dag van Ysebaert. De roem van vorige week (want zelden scoort een spits drie keer in Spakenburg) was hem zo vooruitgesneld, dat de Belg zich als opgejaagd wild moet hebben gevoeld. Hij kon geen bal aannemen, geen duel aangaan of hij werd meedogenloos aangepakt. En als er geen bal in de buurt was, werd hij uitgedaagd door zijn bewakers. Zo irritant dat de spits zich nauwelijks kon beheersen. Het was een klein wonder dat Ysebaert het einde haalde met maar één gele kaart. Dat had alles met zijn beheersing te maken. Hoe verleidelijk het soms ook was, hij hield zijn handen thuis en incasseerde met een norse blik. Toen het laatste fluitsignaal van de warrig leidende Meppelaar J. Schuring klonk, had de spits nog net een slap handje over voor Dovo's aanvoerder Remko Pieterse, verder keerde hij iedereen de rug toe. "Het meest heb ik me nog geërgerd aan die scheidsrechter", vertelde hij later. "Hij heeft zó veel verkeerde beslissingen genomen. En ik ben het gewend hoor, dat ze aan je hangen en dat je af en toe een beuk krijgt. Maar dat de verdedigers dan ook nog alles mogen, daar kan ik me goed kwaad om maken." Zijn kaart na een uur spelen, die hem één wedstrijd schorsing kost, omdat het zijn vierde is, was er een mooi voorbeeld van. "Die verdediger komt van achter me, geeft een klap, ik pak hem vast en krijg een kaart. En hij niks." Voor het missen van die ene kans, in de 63e minuut nadat hij door Stijn Mahieu met een subtiele voetbeweging vrij voor goal was gezet, heeft hij zich na afloop geëxcuseerd in de kleedkamer. "Die had er natuurlijk in gemoeten." Maar, zo beseft hij tegelijkertijd, zo gaat dat met een spits. "Ik kopte er vorige week een bal in, die er normaal gesproken nooit in kon. En nu mis ik er één die haast niet te missen was." Hoek had voor de rust ook al een keer moeten scoren. Mahieu en Ysebaert zetten na een vloeiende combinatie Alain Grozdanic alleen voor het doel, maar de kleine aanvaller schoot veel te zwak in. Wat Dovo er aan aanvallend gesputter tegenover zette, was te verwaarlozen. Joan van Belzen, die toch fit was, kreeg geen schot tussen de palen, ook al omdat de achterhoede weer stond als een huis. Trainer Willem Leushuis: "Wij hebben tot de laatste snik gespeeld om te winnen. En Dovo speelde alleen om niet te verliezen." Jeroen van de Broeke, op de plaats van de geschorste Pieter de Munnik weer één van de uitblinkers: "Ik ken Dovo niet meer terug, want als je thuis speelt en met zeven man voor de goal hangt..." Leushuis: "Het enige lichtpuntje is, dat we Dovo voor blijven. En ook daar gaat het om, want de eerste zes ploegen spelen volgend jaar in de landelijke beker."