Nieuwe start voor Musa Kanu

Op een prominente plaats in zijn flatwoning hangt een foto van een jonge knul met een onbezorgde lach. Musa Kanu loopt er naar toe en haalt het lijstje van de wand. “Dat is ‘m, mijn broertje Brima.” Musa Kanu mist hem heel erg. “Ja, ik denk nog vaak aan hem.” Hij laat zich zakken in een stoel en vertelt heel rustig verder wat zich heeft voorgedaan. “Brima werd geopereerd aan zijn knie door dokter Martens. Toen hij in het ziekenhuis lag, kreeg hij plotseling een embolie.” De bloedvatverstopping veroorzaakte een acute hartstilstand. De 21-jarige Brima Kanu stierf meteen. Musa Kanu: “Het was een ongeluk, niemand kon er iets aan doen. Dokter Martens vertelde me dat ie het nog niet eerder had meegemaakt.” Het gebeurde twee jaar geleden, in de periode dat Musa Kanu eigendom was van Lokeren. Kanu had het al zwaar omdat hij in de clinch lag met de Belgische profclub. “Toen mijn vijfjarige contract afliep, bood de club me een nieuw tweejarig contract aan. Voorwaarde was dat ik zou worden uitgeleend aan Sint Niklaas, maar dat weigerde ik”, vertelt de Engels sprekende Kanu. “Nadat mijn broertje was overleden wilde ik graag vliegtickets van de club krijgen om terug te keren naar mijn geboorteland Sierra Leone, waar de begrafenis zou plaatsvinden. Ik had recht op de kaarten, want in mijn contract stond dat ik na elk seizoen tickets zou krijgen om vakantie te kunnen vieren in Sierra Leone. Ik kon de tickets krijgen als ik het contract zou tekenen, zeiden ze bij de club. Dat wilde ik niet, want de club was niet eerlijk tegen me, vond ik. Ik heb de reis naar Sierra Leone toen zelf maar betaald en ben toen gelijk opgestapt bij Lokeren.” Musa Kanu wist niet dat hij daarmee een (voorlopig) einde maakte aan zijn bestaan als profvoetballer. Spelersmakelaar Etienne Wilssens probeerde de jonge Afrikaan onder te brengen bij clubs maar vond er niet één die Kanu wilde hebben of kon betalen. “Ik ben drie maanden op proef geweest bij Molenbeek, maar de club had niet genoeg geld. Ik heb meegetraind met Al Shabab, een club uit de Arabische Emiraten, maar ook dat ging niet door”, vertelt Kanu, die het beste tot zijn recht komt als aanvallende middenvelder. Vorig jaar mocht hij meetrainen met Al Etehad, een club uit Qatar. Kanu: “De club was op trainingskamp in Nederland. Het ging best goed, maar het laatste woord moest van de sjeik komen. Hij bepaalt namelijk of een nieuwe speler komt. Ik moest mee naar een toernooi in Jordanië. Daar zou de sjeik mij beoordelen. Door een blessure kon ik helaas niet spelen en ging het allemaal niet door.” Kanu zit daardoor al anderhalf jaar werkloos thuis. Twee keer in de maand moet hij zijn werklozenpas laten stempelen om in aanmerking te komen voor een uitkering. “Ik heb wel eens gedacht: had ik dat contract bij Lokeren maar getekend. Maar het is nou eenmaal gebeurd, that’s life. Soms moet je een gok durven nemen.” Zijn vertrek uit Sierra Leone, negen jaar geleden, was ook een gok. Musa Kanu wist niet wat hem te wachten stond toen hij zijn geboorteland de rug toekeerde en in Freetown, de hoofdstad van Sierra Leone, z’n ouders, vijf broers en twee zusjes achterliet. Het afscheid was bijzonder moeilijk, zegt Kanu nu. Zelfs toen hij al op de vliegtuigtrap stond, twijfelde hij nog tussen weggaan en blijven. “Ik ben opgegroeid in een gezin waarin we het niet breed hadden. We woonden met z’n allen in een ruimte die zo groot is als een woonkamer. Het toilet moesten we delen met andere bewoners. Het is niet te vergelijken met wat ik nu heb.” “Mijn vader was voetbaltrainer bij First Divisionclub Real Replubicans en verdiende daar wat geld mee. Zelf voetbalde ik ook bij de club. Ik werd gescout door spelersmakelaar Carel Broken. Hij kon me bij Lokeren brengen. Ik twijfelde niet en zei meteen ‘ja’. Financieel is het in Europa veel beter dan in Afrika. Maar het afscheid viel me zwaar. It was very emotional.” Het had ook te maken met de burgeroorlog die er woedde, dat Kanu het moeilijk vond om zijn familie achter te laten. Hij vond steun bij zijn vriendin die hem later nareisde naar België, en aan zijn broertje Brima die overkwam om net als Musa te bouwen aan een mooie voetbalcarrière. Ze woonden geruime tijd met zijn drieën in Lokeren. Nu woont Musa Kanu met zijn vrouw en twee dochters Tatyana (2) en Samantha (9 maanden) in het Belgische Borgerhout, vlakbij Antwerpen. Vier keer in de week pakt hij de trein en reist hij naar Lokeren, waar hij bij Bart Poppe in de auto stapt om naar Hoek te gaan. “Hoek bevalt me goed”, verzekert Kanu. “De mensen zijn vriendelijk, het is een leuke club.” Hij is gekomen omdat hij Patrick Naudts en Angelo Nijskens nog kent uit hun Lokeren-tijd. “En omdat het beter is dan elke dag thuiszitten, en af en toe wat voor mezelf te hardlopen. Patrick vroeg me al eens eerder, maar toen had ik geen interesse. Toen Angelo me laatst belde heb ik alsnog ‘ja’ gezegd.” Kanu gaat zijn best doen voor Hoek, en hoopt dat hij dan alsnog kan terugkeren in het profwereldje. “Ik begin weer op nul, zie Hoek als een nieuwe start. Ik weet dat er iets van me verwacht wordt, en ben ook van plan er iets moois te laten zien. Ik weet dat Hoek moeilijk zit, ja. Of ik wonderen kan verrichten? Wie weet.”