Laatste van 2003

Daar hebben ze van de zomer een kunstgrasveld aangelegd, waarbij ze een mengvorm hanteren van kunst en natuurlijk gras, gelardeerd met fijn gemalen restanten van oude autobanden. Het dagelijks provinciebestuur had nog een voorraadje liggen, afkomstig van een opslagterrein in de haven van Terneuzen. Onze terreinmeester (en niet terreinknecht want dat is een veel te denigrerende kwalificatie) Levien Schieman heeft zich met al zijn ziel en zaligheid verdiept in deze materie in het uur voor de aftrap Kloetinge-Hoek (2-3). Als dank voor zijn interesse mocht hij zelfs een proefstukje meenemen in zijn binnenzak. Ondanks alle goede bedoelingen met kunstgras kan het volgens mij nimmer concurreren met natuurlijk en echt gras. Je zou het kunnen vergelijken met een Mac Donalds en een verfijnd culinair toprestaurant waar versheid de boventoon voert. Een ras-voetballer in hart en nieren moet in de maanden augustus en september het gras kunnen ruiken waneer het net gemaaid is, in oktober en november moet hij excelleren tussen de dauw en de herfstbladeren, in november t/m maart moet hij besmeurd met modder de kleedkamers inkomen en in april en mei moet hij paraderen tussen het ontluikende groen van het voorjaar. Zelfs de negatieve kanten hebben zo zijn charmes; in de winter op zaterdagmorgen volg je vol spanning teletext gevolgd door de onvermijdelijke mededeling “afg” , het hoort er gewoon bij. Nog even 10 dagen de zon opgezocht op het eiland Lanzarotte. In het vakantieplaatsje Puerto Del Carmen lopen opvallend veel Engelsen, Ieren en Schotten. Tussen alle andere toeristen vallen ze makkelijk op want je herkent ze werkelijk allemaal, zowel mannen als vrouwen, aan de talrijke tattoo’s en voetbalshirts. De piercings ‘ versieren’ het lichaam op vele onverwachte plekken, het leek wel of ik in een video-clip van TMF of MTV liep. Talloze Royale Families bevolken op deze manier de boulevard. Om deze onsmakelijke massa enigszins te ontlopen bezoeken we zondagavond de authentieke haven van Puerto Del Carmen. Het haventje is omringd door vele visrestaurants die bevolkt zijn door talloze autochtone Canaries en waar oude Spanjaarden petanque spelen. Tegen 20.00 uur zijn een groep lokale kinderen tegenover ons uitverkoren restaurant op een perfect plein met een fantastisch ogende tegelvoer (waar zelfs Jonny Dieleman kwijlend naar zou kijken) aan het voetballen. Het is werkelijk het ideale straatvoetbalpleintje want naast de genoemde egale vloer is het pleintje omringd door een stenen muurtje van 1 meter hoogte, vergelijkbaar met de “boarding” van het het soccertoernooi in de Vlaanderenhal. Onder deze ideale omstandigheden val ik bijna van mijn terrasstoel van opwinding en verbazing bij het zien van zoveel voetbaltalent. Zonder enige vorm van overdrijving smul ik zowel van een plaatselijk visje als van de schaar van Tsjeu La Ling, de sleepbeweging van Michael Laudrup, de versnelling van Arjan Robben , de traptechniek van Wesley Sneijder, de slangenbewegingen van Robbie Rensenbrink en de trukendoos van Vanenburg. Zo heeft Wiel Coerver het ooit bedoeld in zijn boek over bezieling van techniek. Wat mij vooral frappeert is dat alles is gebaseerd op doelgerichtheid en niet enkel om het kunstje alleen. Plotseling om 20.00 uur stopt iedereen met voetballen en ik denk “ze moeten gaan eten of van hun ouders op tijd thuis zijn” maar groepsgewijs sprinten ze naar een nabij gelegen etablissement waar een enorm videoscherm staat opgesteld. Precies voor de aftrap Barcelona-Valencia zitten ze op het terras met grote priemende ogen naar het grote scherm te staren waar ze hun idolen kunnen zien spelen. Wat een prachtige (voetbal)cultuur. Bij thuiskomst op zaterdagnamiddag direct de tv aangezet voor de uitslag Lisse-Hoek. Als dan in een flits Bert Kuizinga met “gein op het plein” van de TROS en Doekle Terpstra over het najaarsoverleg aan je oog voorbij trekken weet je weer dat je thuis bent!