In memoriam Cas Braafhart

Cas was één van de eerste immigranten uit de Rijnmond die hier neerstreek om zijn steentje bij te dragen aan de booming-business van de industrialisatie in de Kanaalzone. Er moest volop gebouwd worden dus Cas maar tekenen bij zijn streekgenoot Bravenboer. Net zoals alle immigranten kon je Cas nauwelijks verstaan met zijn onvervalste Rottterdamse tongval en aangezien duidelijk articuleren niet zijn sterkste kant was moest je vaak gissen wat hij zei. Cas behoorde tot het selecte groepje vaders die meerdere keren per maand in de auto dorpen, kernen en buurtschappen in Zeeuws-Vlaanderen bezocht om het voetballende kroost te steunen. Als geboren en getogen Rotterdammer reed hij dan altijd pal achter autochtonen aan om zodoende hopelijk de velden te bereiken. Een TomTom bestond nog helemaal niet, evenmin een Euromast als herkenbaar baken in de verte. Nadat ik wat haarfijne voorzetjes had afgeleverd op het blonde hoofd van zoon Wilco gingen we zodoende weer uitgelaten twee punten rijker naar de Markt op Denoek. Deze gang van zaken was in de jaren 70 meer regel dan uitzondering. In het kielzog van zijn kopsterke zoon bivakkeerde Cas dus steeds meer aan de Lovenpolderstraat. Dit resulteerde begin jaren 80 in een bestuurlijke functie bij de jeugd. En tot zijn eigen verbazing werd hij in 1987 zelfs voorzitter van het dorpscluppie. Hij stond ondermeer aan de wieg van de plannen om van de HSV Hoek een toonaangevende club te maken in het zaterdagamateurvoetbal. Onder zijn voorzitterschap werden de ambities publiekelijk bekend gemaakt en werden de eerste spelers van buitenaf aangetrokken, hetgeen in het behoudende Zeeland met argusogen werd gevolgd. De laatste jaren was hij dagelijks te vinden in de barakken van het voormalige Julianaziekenhuis alwaar hij permanent het secretariaat bemande. Procentueel gezien bracht hij de laatste 30 jaar van zijn leven meer tijd door op het voetbalveld dan bij zijn vrouw Ellie in de Irisstraat. Hij bleef er nog net niet slapen. Dit kenmerkte zijn enorme passie en betrokkenheid bij het reilen en zeilen van de HSV Hoek. Ook bezat hij de gave om met één oneliner zijn uitgesproken mening en analyse te geven over het wedstrijdverloop van het eerste. Door gedoe in het bestuur stapte hij twee jaar geleden op. Ik weet zeker dat dit hem veel pijn heeft gedaan maar het was onvermijdelijk. Tegelijkertijd doofde hiermee stilaan zijn passie en sijpelde Denoek langzaam uit zijn leven totdat zijn laatste levenssappen op 7 januari 2009 definitief werden uitgeperst. Naast bestuurlijke functies was hij ondermeer vlagger van het tweede in het Grease tijdperk en onderdeel van de ‘woensdagmorgenploeg’. Tenslotte was hij één van de drijvende krachten achter het clubblad “De Hoekschop”. Hij bleek een kundig schrijver en met een flinke dosis humor trakteerde hij de leden van de HSV Hoek op zijn literaire vondsten die hij steevast betitelde met de naam “Kopstootjes”. Toen hij in het begin van de jaren negentig zijn pen definitief terzijde schoof ben ik hem opgevolgd en ben doorgegaan op zijn ingeslagen weg, uiteraard met mijn eigen stijl, mening en ervaringen. Kortom, de HSV Hoek verliest een veelzijdige en markante persoonlijkheid. Loek Zeegers