‘Ik blies me aan zijlijn helemaal op’

Pieter de Munnik heeft zich nu voorgenomen niet langer data te plakken op het moment van zijn terugkeer in de selectie van Hoek. Al lijkt aan een schier eindeloze tunnel toch wat licht te gloren. Gesprek met een voetbaldier over verleden, heden, blessures en die nacht toen hij lag te slapen in ‘n Brabantse Volksabdij. Zeven jaar RBC; een strik om een doos vol herinneringen. Hij trainde er onder Jan Poortvliet, Ruud Kaiser, het eerste seizoen Robert Maaskant maakte hij mee. Drie optredens in het eerste elftal, voor even betaald voetbal. „Ja, de mooiste periode uit mijn loopbaan. Al reed ik een bescheiden autootje en om mijn centen moest ik altijd gaan vragen bij Nelly op de administratie. Maar ik kreeg ze. En ik was waar ik als kind al van droomde. Ik zou betaald voetballer worden, dat werd ik, dat was ik.“ Schandaaltje Hij maakte ook het een schandaaltje mee dat RBC landelijk negatief in de publiciteit bracht. Spelers misdroegen zich tijdens een trainingskamp op de Volksabdij in Ossendrecht. Een nachtelijk escapade eindigde in de kapel waar onder meer het orgel werd bespeeld. Pieter de Munnik hoorde later de verhalen. Zelf was hij er niet bij, hij lag enkele honderden meters verderop op bed. Zo hoort het, vindt hij, op een trainingskamp en aan de vooravond van een wedstrijd. Toen als semi-professional, nu nog steeds als amateur. Uiteindelijk restte de wrange nasmaak. RBC promoveerde via de nacompetitie onverwacht naar de eredivisie. Het haalde in paniek de ene na de andere nieuwkomer om uiteindelijk vergeefs op zoek te gaan naar lijfsbehoud. „Spelers uit het eerste verzeilden in het tweede en ik werd reserve bij de ploeg waarvan ik nota bene aanvoerder was. De maat was vol, ik wilde niet langer.“ Morgen ontmoet hij na vele jaren waarschijnlijk één van de mensen uit Roosendaal die hij destijds graag mocht en waarvoor hij respect had: assistent-trainer Erik Hellemons. „Die was recht door zee.“ Het boek Kloetinge is gesloten; een korte flirt met Excelsior valt nog op. Belangstelling van MVV. Een belletje van oud-bondscoach George Knobel, enkele jaren geleden. „Dat streelde me. Ik ben altijd iemand geweest die hunkerde naar erkenning, eerzuchtig ook. Al wist ik dat het zowel bij Excelsior als MVV niets kon worden. Daarvoor wilde ik mijn baan als eerste tekenaar op een architectenbureau in Ouddorp niet opgeven. Of ze moesten met iets heel moois komen. Deden ze niet, konden ze ook niet. Maar zo’n belletje van een oud-bondscoach, tja, goed voor je ego, toch... Hoe gaat het trouwens met Knobel?“ Dan: „Hoek zal wel mijn laatste club op niveau zijn.“ En aan dat hoofdstuk worden nu dus nog steeds bladzijden toegevoegd, zij het dat de inkt van de laatste passages al geruime tijd gedroogd is. Een sok gaat uit, de wijsvinger loopt langs de voet, de pees en het kleine bandje dat moet voorkomen dat de grote pees steeds over de enkelknook glijdt. Dat kleine bandje was gescheurd waardoor de enkelband steeds over de knook kon komen en de voet geen enkele stabiliteit kende. De sporen van de operatie van de Belgische arts Van Melkbeke zijn zichtbaar. Augustus Het is augustus als Hoek tegen Oostkapelle speelt tijdens het toernooi om de Borsele Sloepoortcup. Padde van de Water vliegt er volkomen onnodig hard in en Pieter de Munnik voelt na de keiharde touch dat het helemaal mis is. Hij denkt in eerste instantie aan een kuitbeenbreuk. Pijn, heel veel pijn. Een breuk blijkt het niet te zijn. Van de Water belt enkele keren; het doet de mens De Munnik ook nu nog steeds opmerken dat hij niet om wil kijken in wrok en niet wil oordelen en veroordelen. Maar nog steeds is de vraag onbeantwoord: waarom? „Moeten we in de aanloop naar de competitie nog wedstrijden spelen waarin het om een bekertje gaat? Feitelijk om niets. Maar ook ik heb tijdens een training weleens wat uitgedeeld waarvan ik me nu afvraag of dat altijd wel nodig was. Ja, ik heb de voorbije maanden veel nagedacht.“ Voorbereiding „Het ging zo lekker tijdens de voorbereiding“, vertelt hij. „De opbouw in de oefencampagne was goed. Van zwak naar sterker en sterk. Nieuwe spelers integreerden vlot, stukjes vielen op hun plaats, Cees (Houtepen, red.) bracht na een rampzalig seizoen met twee ontslagen trainers het plezier terug in de groep.“ Januari 2007. Onder begeleiding van sportfysio Marcel Cas, oud-speler van RBC, het Engelse Notts County en FC Den Bosch, werkt Pieter de Munnik aan zijn herstel. „Het enkelgewricht mist, als gevolg van zes weken gips, nog flexibiliteit. Maar ik kan al hardlopen, ik ga vooruit. De competitie is net halverwege, ik pak mijn wedstrijdjes nog, maar vraag niet wanneer. Ik heb gepland, ik heb gehoopt. Had ik beter niet kunnen doen. Nu nog steeds geen minuut wedstrijdritme in de benen en ik moet psychisch ook nog een belangrijke stap maken. Durf ik vol te blokken? Natuurlijk moet dat, maar doen is een ander verhaal. Dat kun je een niet-voetballer moeilijk uitleggen. Hoeveel tijd kost me die stap?“ Het voert naar de vraag of Pieter de Munnik de voorbije maanden soms heeft overwogen zijn loopbaan als 27-jarige voortijdig te beëindigen. „Nee, wanhoop was er nooit. Ik ben blijven geloven dat het goed zou komen. Maar toe moeten kijken, een wedstrijd van Hoek ondergaan, niets kunnen doen, dat frustreerde me enorm en wakkerde de onrust in mijn lichaam aan. Ik stond me langs de kant op te blazen. Ik ben voor Hoek toen SSV’65 en Geinoord gaan analyseren. Nu gaat het beter. Nee, geen berusting, maar je raakt er wel wat aan gewend door al die maanden inactiviteit. Zelfs mijn vriendin valt dat op. Ze zegt dat ze het fijn vindt dat ik iets meer tijd heb voor andere dingen. Nee, niet dat ze het voetbal uit mijn hoofd wil praten. Ze heeft me altijd gesteund. Maar misschien is dit wel goed. Ze is een relativerende factor en doet mij relativeren. Voetbal is bij ons thuis ook niet het belangrijkste thema en naar voetbal kijken is zeker geen prioriteit. Dan ga ik liever vissen.“ Beslissingsduel Het gaat tamelijk goed met Hoek, veel beter dan een jaar geleden toen de ploeg zich via een beslissingsduel met moeite wist te handhaven in de hoofdklasse. „Nog steeds is me niet duidelijk waarom je het ene seizoen met een mooi systeem en een geweldige trainer (Eric Tetaert, red.) tweede wordt in de hoofdklasse en enkele maanden later met dezelfde trainer en hetzelfde systeem wedstrijd na wedstrijd verliest. Een te smalle selectie? Wellicht. Het is voor mij geen afdoende verklaring. Ja, het deed me pijn dat Tetaert ontslagen werd. Toen hij kwam kon ik niet door één en dezelfde deur met hem. Toen we op dezelfde lijn zaten, groeiden we naar elkaar toe en was er over en weer waardering. Maar je voelde dat het ontslag zou komen.“ Eddy Mestdagh kwam, maar Telussa redde het zinkende schip. „Hij bracht duidelijkheid, zette mensen op de juiste plaats en hield ons voor dat we het simpel moesten houden. Dat werkte.“ Roosendaal Houtepen, geboren en getogen in Roosendaal, bracht aan het begin van het seizoen vervolgens het plezier terug en speelt met Hoek morgenmiddag tegen de ploeg waarvoor hij zelf uitkwam bij de terugkeer van de RBC in het betaalde voetbal. Veel bekenden zal zowel de trainer als De Munnik niet ontmoeten. „Voetballers komen, voetballers gaan, voetballers worden weggestuurd. Zo hoort het, zeker op topniveau“, zegt De Munnik. „En zo moet ook de hoofdklasse beschouwd worden. Je mag het niveau best met elkaar vergelijken. Laat een hoofdklasser tegen een ploeg uit de eerste divisie spelen en het staat niet bij voorbaat vast dat de hoofdklasser verliest.“