Hollandse bluf in Vlaamse cultuur

,,Ik doe het toch``, zei Thomas Ragut, want hij vond dat hij een aanbod van Hoek niet kon weigeren. Hij heeft twee stappen vooruit gezet (,,want dat is het verschil in niveau``), is al aardig ingeburgerd in Hoek en heeft na ruim twee maanden competitie een vaste plaats veroverd in het elftal. Morgen start hij in de derby tegen Kloetinge als rechtsback. ,,Dat is niet mijn favoriete positie, maar ik pak alles aan wat ik kan krijgen.`` Thomas Ragut (21), die in het dagelijks leven het hart op de tong draagt, heeft zich in Hoek snel aangepast aan de stugge discipline die de nieuwe technische staf heeft ingevoerd. De Walcherse kwajongen loopt opvallend braaf mee in het gareel en toont zijn bravoure alleen op het veld. ,,Ik kijk tegen niemand op``, zei hij zaterdag voor de wedstrijd tegen IJsselmeervogels, waar de oud-prof Niels Gerestein zijn directe tegenstander was. ,,Wie er ook tegen me staat: ik kleun er in het eerste duel altijd even flink in. Dan weten ze gelijk dat ze niet zo maar over me heen kunnen lopen.`` Hij werd, voor het eerst in Hoek, zaterdag tot man van de wedstrijd gekozen, hoewel hij zelf het gevoel had dat het niet zo lekker liep. ,,Ik vond het wel leuk natuurlijk, maar of het terecht was...`` Dat geeft nog maar eens aan hoe kritisch hij op zichzelf is, maar verder is Ragut meer dan tevreden over de hoopvolle start in Hoek. Hij stond door een kleine blessure in de voorbereiding (hamstrings) niet vanaf de eerste wedstrijd in de basis. ,,Ik mocht invallen bij Deltasport, maar na Huizen uit, de derde wedstrijd van de competitie, ben ik niet meer uit het elftal geweest.`` Met een zekere trots riep hij zichzelf zaterdag uit tot ,,de enige Zeeuw tussen tien Belgen`` en hij is niet van plan om die plaats nog af te staan. ,,Veel mensen hebben net als Stoffel Schipper gedacht dat ik het hier niet zou redden. Het is al een overwinning op zich dat ik zo snel een vaste plaats heb gekregen.`` Zijn ontwikkeling als voetballer dankt Ragut voor een groot deel aan de trainers die hij in zijn nog jonge loopbaan heeft versleten. Het zijn bijna allemaal jongens met een voetbalachtergrond. Henny Wijs in de jeugd bij Middelburg, Dennis en Gérard de Nooijer bij RCS, Rens Griep en Stoffel Schipper bij Oostkapelle en Angelo Nijskens en Patrick Naudts bij Hoek. Voor Stoffel Schipper ging hij door het vuur, maar in zijn laatste maanden bij Oostkapelle heeft zijn relatie met de trainer een knauw gekregen. ,,Ik vergeef het hem niet dat hij me in de thuiswedstrijd tegen Hoek op de bank liet beginnen. Dat doe je toch niet? Ik had een paar weken daarvoor tegen hem gezegd dat ik naar Hoek zou vertrekken en wilde me natuurlijk heel graag bewijzen tegen mijn nieuwe club. Schipper heeft dat verhinderd. Hij heeft misschien wel gedacht dat ik in mijn eigen goal zou schieten. Dan kent hij Ragut dus niet. Als er één man slecht tegen zijn verlies kan, dan ben ik het wel.`` ,,Ik heb wel altijd geluk gehad met trainers, dus ik ga over Schipper niet meer lopen zeuren. Met al mijn trainers heb ik best een goede band gehad. Ze hebben me allemaal wel wat bijgebracht. Gérard de Nooijer heeft me leren verdedigen, Schipper heeft me mentaal sterker gemaakt en bij Nijskens en Naudts heb ik vooral geleerd in een veel hoger tempo te voetballen. Hoek is een grote stap vooruit in mijn ontwikkeling. Mijn ambitie is om ooit prof te worden, omdat ik het hoogste eruit wil halen. Ik weet niet of het er ooit van komt, maar het lijkt me wel geweldig om hele dagen met voetbal bezig te zijn.`` Met de combinatie van voetbal en werk maakt Thomas Ragut sinds zijn overgang naar Hoek tropendagen. ,,Ik moet wel eens om vijf uur `s morgens op en kom soms `s avonds om half twaalf thuis. Dat komt ook omdat ik van school ben gegaan. Ik wilde de pabo doen, maar mijn cijfers waren niet goed genoeg. Daarom ben ik voor de zomer van dit jaar gaan werken. Ik regel voor een uitzendbureau het werk van Poolse mensen, die hier in de metaal komen werken. Mijn belangrijkste taak is dat ze goed wonen en dat er vervoer is geregeld. Meestal breng ik ze zelf weg naar het werk en ga ik ze ook weer ophalen.`` ,,Ik ben naast dat werk zo met voetbal bezig, dat ik verder weinig tijd heb voor andere dingen. Jorrit Schuurman is een goede vriend, met hem doe ik nog wel eens een discotheekje. Maar niet roken en zelden drinken. Hooguit op een feestje drink ik wel eens alcohol. Ik woon bij mijn ouders, een vriendin zit er voorlopig niet in. Ik had er één, maar dat is uitgegaan vlak voordat we met Oostkapelle in Hoek speelden. En nu ben ik alleen, dat is ook best. Ik vind leven voor het voetballen al mooi genoeg.`` Dat was al zo toen hij amper tegen een bal kon schoppen. Thomas Ragut groeide op in Dauwendaele, waar hij na schooltijd met vrienden op pleintjes voetbalde. ,,We hadden een veldje achter de school en bij het asielzoekerscentrum. Daar speelden we vaak met buitenlandse jongens.`` Hij heeft er de techniek, maar vooral ook de hardheid van een straatvoetballer van gekregen. Dat hij tegenover de Belgen bij Hoek, van wie de meeste jongens in het profvoetbal zijn geschoold, in balvaardigheid nog vaak tekortkomt, moet Ragut op het eind van een training nog wel eens erkennen. In de Hoekse cultuur wordt elke donderdag een `Pipo van de week` aangewezen. Trainer Nijskens heeft een fel rood shirt laten maken waarop dat met grote letters staat gedrukt. De Hoek-selectie besluit de donderdagtraining altijd met een speelse trainingsvorm. Dan gaat het er bijvoorbeeld om wie het best een bal op de lat kan schieten, wie de bal vanaf de achterlijn het dichtst in de buurt van de middenstip kan mikken, of wie het mooist een vrije trap in de bovenhoek kan krullen. Dat wordt gespeeld net zo lang tot er één verliezer overblijft. Die krijgt het shirt van Pipo van de week en moet dat op de maandagtraining dragen. Thomas Ragut is al drie keer de klos geweest en voert met voorsprong het klassement aan. Hij draagt het shirt met een zekere fierheid, want op zaterdag behoort hij gewoon weer tot de beste elf spelers van Hoek.