Hoek mist ingevingen Alfons

Ferry Alfons is bij Hoek de man van de ingevingen en de versnellingen. De middenvelder kan als geen ander tussen de linies spelen, de steekpas verzorgen en daarnaast verschijnt hij ook zelf nogal eens voor het vijandelijke doel. Alfons zit echter een schorsing van drie wedstrijden uit en dus moet de creativiteit bij Hoek van anderen komen. De middenlinie bestond tegen Bennekom in de eerste helft uit Thomas Ragut, Jeroen van de Broeke, Stijn Mahieu en Ramazan Kesikbas. Ragut en Van de Broeke waren de controlerende mensen en deden dat met verve. De openingen moesten dus komen van het duo Mahieu-Kesikbas. Het koppel moest de aanval (Alain Grozdanic en Bert de Hamer) ondersteunen, maar hun inbreng was te schraal en te beperkt. "Ramazan uit of thuis is een wereld van verschil", merkte Leushuis naderhand op. "Ik weet niet wat dat is. Het lijkt wel of hier thuis de druk voor hem te groot is." Kesikbas bleef in de rust achter in de kleedkamer. Sam Ysebaert, net hersteld van een blessure, was zijn vervanger. De Belg werd samen met Bert de Hamer in de aanval geposteerd en Alain Grozdanic zakte een linie. De laatste was bedrijvig, maar ook hij kon het verschil niet maken. Misschien hadden Leushuis en zijn spelers ook wat meer lef moeten tonen tegen laagvlieger Bennekom. Temeer, omdat er voor Hoek dit seizoen niet al te veel meer op het spel staat. De ploeg is kansloos voor de titel in de hoofdklasse B en gevrijwaard van degradatiezorgen. Deelname aan de KNVB-beker, eventueel via het behalen van de derde-periodetitel, is de enige prijs die er nog te halen valt. Hoek zou dus vrijuit kunnen spelen, het avontuur kunnen zoeken en het publiek kunnen vermaken. Zover kwam het zaterdag echter niet. Natuurlijk waren de omstandigheden (harde storm en slecht veld) moeilijk, maar Hoek opereerde ook wel heel erg voorzichtig. Bij balverlies had de thuisploeg voortdurend vijf man achterin. Pieter de Munnik, Björn Langeveld, Giovanni Siereveld en Maarten van Rosevelt vormden de laatste linie, terwijl Jeroen van de Broeke als extra slot op de deur fungeerde. Eerlijk is eerlijk: de defensie stond als een huis en gaf afgezien van de openingsfase (Clint van der Wal kopte in de derde minuut op de paal) weinig weg, maar wellicht had Hoek zelf iets meer kunnen creëren als er iets vaker wat mensen waren doorgeschoven. Pieter de Munnik was de enige die nog wel eens aanvallende intenties toonde. De rest durfde niet, mocht niet of werd niet gebruikt. Zo werd Gideon Imagbudu, Hoeks beste speler voor de winterstop en hersteld van een kwetsuur, negentig minuten lang op de bank gehouden. "Je kunt ook het deksel op je neus krijgen als je iemand doorschuift", zei aanvoerder Pieter de Munnik. De behoedzaamheid won het dus van het avontuurlijke. Omdat Bennekom er precies zo over dacht, was het niet vreemd dat de kansen op de vingers van één hand waren te tellen en dat de stand uiteindelijk 0-0 bleef. "Het was een slijtageslag op een zwaar veld", stelde Leushuis. "We hebben in elk geval de negatieve reeks in eigen huis doorbroken."