Hoek en Ballegeer wachten op elkaar

Maandagmorgen in een Spaanse badplaats. Kees de Feyter, de hoogste in rang bij voetbalclub Hoek, spoelt de kater van weer een slecht weekeinde weg met een vijfde kop koffie. Hij heeft zijn mobiel in de aanslag, want dat verlossende telefoontje van de trainer zal nu toch eindelijk wel komen? Maandagmorgen in een Belgische grensplaats. Johan Ballegeer, de technische baas, laat de hond uit, maar is na een kort rondje snel weer thuis. Hij verwacht een telefoontje van de voorzitter, dat hem uit zijn lijden kan verlossen. Wie belt het eerst bij Hoek, wie doorbreekt de stilte voor de storm? Het kan nooit meer lang duren, want de cultuur is er bij de club niet naar een trainer lang te laten aanmodderen. En een trainer die uit België komt, voelt zelf de bui ook wel hangen. Het is natuurlijk vooral een kwestie van geld. Kees de Feyter beseft maar al te goed dat hij de trainer nog een jaar moet doorbetalen als hij hem nu ontslag aanzegt. Hij wacht liever af tot Ballegeer zelf belt om het contract op te zeggen. Maar die zal zich nog wel drie keer bedenken voordat hij de handdoek op het veld gooit en zijn riante bijverdienste op het spel zet. Onvermijdelijk De breuk is welhaast onvermijdelijk, hoe buitengewoon pijnlijk dat ook is voor een trainer die veel technische kennis heeft en dag en nacht klaarstaat voor de club. Die reputatie houdt hem nu nog op de been, maar alles wijst erop dat Ballegeer de controle over zijn elftal is kwijtgeraakt. Het seizoen is zeven weken oud en na vijf verloren wedstrijden al niet meer te redden. Het schrijnendst voor de trainer is dat zelfs de betere spelers mee wegkwijnen in de malaise die al weken duurt. De kritiek van buitenaf en van binnenuit zwelt alleen maar aan. Ballegeer kan schuiven met het systeem en met de opstelling zo veel hij wil, zonder onmiddellijke resultaten kan hij geen goed meer doen. Alle ingrepen die hij doet, pakken verkeerd uit, omdat er in het veld elf spelers staan met een vormcrisis. „We hebben elf psychiaters nodig om weer tot leven te komen“, riep één van de sponsors vorige week. Doe er dan nog maar één bij om voor Ballegeer de zon weer te laten schijnen. Maar wordt het ook geen tijd dat de echte voetballers in het elftal opstaan? Nyim Melki werd door de vorige manager nog aangekondigd als een wereldwonder op de linker vleugel. Dat heeft hij, op twee mooie acties na, nog niet laten zien in Hoek. David Destorme is een prachtige voetballer, Christoph Dewispelaere een spits die kan scoren uit halve kansen. Maar in slechte tijden zijn het ook niet de spelers die het gras opeten. En Sam Ysebaert, toch al gerijpt als profspeler bij MVV, heeft gezegd dat hij naar Hoek kwam om te scoren. Dat heeft hij in zeven wedstrijden op de kop af één keer gedaan. Het is nogal goedkoop om elke week het excuus boven te halen dat alle tegenstanders een Holland-België in het klein spelen tegen Hoek. Ballegeer zei na Kozakken Boys: „Ik hoorde die trainer op de bank roepen: geef ze ervan langs die Belgen.“ Nou en? Moeten al die Zeeuwse clubs niet elke week aanhoren dat ze ook maar Zeeuwse boeren zijn? En nu steekt er weer een ander fenomeen de kop op. „Het niveau van de tegenstanders is sterker dan ooit.“ Scout Maar hoe kan Hoek, dat overal een scout op afstuurt, zich nu laten verrassen door de kopsterkte van Noordwijk, de snelheid van Dennis van Meegdenburg (Bennekom) en de klasse van Brian Pereira (Heerjansdam)? Het staat allemaal in de rapporten van de scout. En waar moet dat op uitdraaien als zaterdag de koploper naar Hoek komt? Op nog meer praatsessies, zware trainingen of nog meer wissels in het elftal? Of is het geduld nu wel op? Het kan zijn dat Hoek zich voor het eerst in zijn bestaan uiterst mild toont tegenover de trainer. Dat zou dan uit respect zijn voor de mens Ballegeer, die in alle rampspoed ook nog twee weken schorsing moet uitzitten. Trainers Maar als het tot een breuk komt, dan heeft Hoek wel wat trainers op het oog. Zoals Diederik Hiensch, die na zijn snelle vertrek uit Engeland nu in Moordrecht is neergestreken. De afstand mag geen bezwaar zijn, want ooit reed Kees Kist drie keer per week op en neer van Steenwijk naar Hoek om een dolend elftal te redden. Kees Zwamborn, die na zijn ontslag bij Sunderland in Engeland is gebleven, is ook een optie. De coach blijft er nog een jaar wonen, maar Hoek zou zelfs niet terugdeinzen voor een invliegtrainer. Want in tijden van crisis zijn de wonderen de wereld niet uit.