Herfstkopstootjes

Momenteel is Musa Kanu mijn favoriete voetballer van de eerste selectie. Nee, niet om zijn fabelachtige voetbalkwaliteiten, maar om een heel andere reden. Ik verklaar mij nader. Door een schorsing mocht Kanu in het begin van de competitie niet meedoen. In plaats van de zaterdagmiddag door te brengen in zo'n Oostblokachtige kazerne in een eentonige buitenwijk van Antwerpen vermaakt hij zich een hele middag in de kantine met zijn oogverblindend dochtertje van ik schat een jaar of drie. Met grote bewondering sla ik het tafereel gade. Met een onverstoorbare rust en intense tevredenheid houdt hij zich uren achtereen bezig met z'n dochtertje. Dit krijgen wij westerlingen nooit meer voor elkaar, we zijn veel te onrustig, druk en ongeduldig geworden en maar afgeven op alles en iedereen. Als je Musa zo onverstoorbaar en teder bezig ziet dan denk je wat een lieve jongen is dat toch. Niet alleen buiten het veld straalt hij dit uit, ook binnen de kalklijnen etaleert hij dit gedrag. Na de verdiende gelijkmaker van Koopmans tegen Zwart-wit 28 rent onze donkere Vanenburg naar hem toe en geeft hem een volle, liefdevolle zoen op de wang. Wat een prachtige uiting van vreugde en teambeleving. Vrouwenvoetbal bestaat niet meer op Denoek. Echt missen doe ik het niet want ik associeer dit met kapot gespeelde velden (voorwedstrijd voor het eerste), jaren en jaren oefenen en nog geen greintje vooruitgang te bespeuren, geploeter van vaak lelijke horken van vrouwen, dikke hoekschoppen met lange wedstrijdverslagen en dichtgespijkerde ramen van de laatste kleedkamer (waarom eigenlijk, zoveel moois was er niet te zien). Plotseling begin ik vrouwen voetbal te waarderen en voor die radicale ommekeer is maar één persoon verantwoordelijk, namelijk een prachtig, stralend, verzorgd, gracieus en stijlvol meisje van 18 in de bloei van haar leven uit de Altenastraat. Wat een verademing. Met een glimlach passeert ze tegenstanders of ze er niet staan en met haar mooie motoriek danst ze over de velden. Volkomen terecht dat ze international is geworden. En als het een beetje meezit zal ze straks schitteren op het EK in Florence, de bakermat van de Renaissance. Ik durf nu al te voorspellen dat er talloze macho Italianen op hun scootertjes naar haar zullen lonken op het beroemde Piazza del Duomo, wanneer ze daar gaat paraderen en flaneren. Grote, moderne bedrijven en overheden gebruiken slogans als productvriendelijk, cliëntgerichtheid, snelheid, effectiviteit e.d. om kenbaar te maken hoe goed ze bezig zijn. Vaak bezigen snelle mannen in maatkostuum deze kretologie. Het blijkt vaak gebakken lucht want in de dagelijkse praktijk merkt de consument er vaak bitter weinig van. Er is echter een bedrijf die al meer dan 30 jaar dezelfde reclame-slogan gebruikt en voor de rest gewoon puur hard werkt zonder verdere trendgevoelige moderniteiten. Ik heb het hier over Gebrs. Van 't Hoff (woninginrichting)aan de Molendijk. Laatst waren ze bij me thuis om wat nieuwe gordijnen op te hangen. Ik had ze verwacht in dat Renault bestelwagentje uit de jaren 60 (zoals die van De Bakkertjes uit 't is hier fantastisch) maar ze hebben een nieuwe en grotere aangeschaft omdat de twee kleinzonen nu ook kunnen meerijden. Het is met recht zo'n fijn en ouderwets familiebedrijf waarin ieder zijn steentje bijdraagt, zelfs moeders zit thuis achter de keukentafel meters en meters stof te naaien. Met een enorme beroepsfierheid en ambachtelijke kennis en deskundigheid zijn ze een middag aan het werk geweest. Op een gegeven moment komen ze met een aktekoffertje binnen. Eventjes ben ik onthutst…maar ze halen er een moderne boormachine uit. Voorts passen ze normen en waarden toe die je hedendaags niet vaak meer tegenkomt: correct en vriendelijk, voeten vegen, met eigen stofzuiger wordt het gruis weggezogen bij het boren enz. enz. De gordijnen hangen tenslotte uiterst nauwkeurig in de plooi. "Een Van 't Hoff cliënt is steeds content" is zeker niet gelogen! Loek Zeegers