Groteske Stad
07 november 2007
Kopstootjes
Het is herfstvakantie. Domicilie nieuwbouwwijk Othene ligt er stil en verlaten bij. Net zoals anders door de week want dan zijn alle tweeverdieners aan het werk om de zware hypotheek te kunnen aflossen.Waar zijn in godsnaam al die spelende kinderen!!?? Het is een jonge buurt dus je zou verwachten dat alle kinderen buiten aan het ravotten zouden zijn. Het weer is er in ieder geval mooi genoeg voor. Wat blijkt, werkelijk iederéén gaat op vakantie en de huisjes van de bekende bungalowparken zijn al tijden volgeboekt. Je zal maar een voetbalgek jochie zijn van een jaar of 9 en je ouders blijven gewoon thuis. Een lekker partijtje zit er dan niet in, er rest niets anders dan solistisch de bal tig keer hooghouden of de bewegingen van technisch icoon Wiel Coerver eindeloos oefenen. Dat was vroeger (die goede oude tijd) wel anders. Toen ik die leeftijd had waren de pleintjes overvol en partijen van 14 tegen 14 waren eerder regel dan uitzondering.
Omdat ik als mens ook kuddedierachtige neigingen vertoon besluiten we dan ook maar te vertrekken naar een huisje. Na wat gesurf op internet wordt het een bed-and- breakfast in Spaarndam onder de rook van Amsterdam omdat het aan de volgende criteria kan voldoen: rustiek, persoonlijk, authentiek en smaakvol.
Op een prachtige dinsdagochtend vertrekken we vroeg met de auto richting de overvolle randstad. Ongeveer halverwege stoppen we even bij de onvermijdelijke Ikea voor een bakkie koffie. Binnen tien minuten weet ik al dat dit een verkeerde keus is geweest. In de kantine is een complete gekte losgebarsten door de goedkope ontbijtjes en ik tref een verschrikkelijke puinhoop aan van drukke, schreeuwende ADHD kinderen. De meeste (groot)ouders zitten er uitgewoond bij en dan moeten ze nóg kilometers lang slenteren langs eindeloze kastjes, kastjes, kastjes en kastjes. Ik wil aan deze fobische benauwdheid ontsnappen en via allerlei sluiproutes adem ik even later weer de frisse buitenlucht in van deze nevelige herfstochtend.
Dan verder de A4 op richting Schiphol. Volgens mij zijn alle politici en beleidsambtenaren hier volledig de weg kwijt want van de klassieke betekenis van het ordenen van de ruimte hebben ze werkelijk geen kaas meer gegeten. Monotone en desolate bedrijfsterreinen worden langs een zielloos lint pal langs de snelweg geplakt. Een stukje weiland of koe is sporadisch nog te zien. Omdat de maag rammelt besluiten we een broodje paling te gaan eten bij het befaamde Eveleens aan het Braasemermeer. Van oudsher roken ze hier de paling op historische wijze en inderdaad het smelt in de mond. Maar denk nou niet dat de paling uit het tegenovergelegen meer komt. Die worden aangevoerd uit Canada in vrachtvliegtuigen die hier om de minuut over je heen denderen.!!
Na een indrukwekkende reis arriveren we in het reisdoel Spaarndam, alwaar aan de Westkolk het pittoreske huisje aanlokkelijk op ons wacht. Het avondeten (satéétje) genuttigd in een plaatselijk eetcafé en moe maar voldaan rol ik mijn bed in. Midden in de nacht is mijn rustige vakantiegevoel in één klap verdwenen want ik dreun mijn bed uit van het vliegverkeer vol met (z)onzekere toeristen op weg naar megalomane all-inclusive resorts. Al die charters vertrekken altijd op de vroegste onmogelijke tijden.
Ach, een beetje foezelen met geluidscontouren en we leggen er nog een baantje bij!!! Advies van een modale Zeeuw: Bouw lekker een vliegveld in de Noordoostpolder want daar woont nauwelijks een kip! Kabinet en overheid doe het nou, neem gewoon eigen initiatief en laat je weer niet in de watten of luren leggen door metersdikke adviesrapporten met warrige aanbevelingen.
De volgende dag staat een bezoek van Amsterdam op het programma. Als een Flandrien stoemp ik per huurfiets door 020 tussen trams, bakfietsen, kwaaie taxichauffeurs, krakers, jordanezen, wallen, gordelyuppen enz. enz. Uiteraard mag een bezoek aan De Lairessestraat 49 niet ontbreken omdat daar recent een gewaardeerd ver familielid (het is de juiste adellijke tak en niet Zegers, Segers, Seegers, Sehgers of Seeghers, genealogisch onderzoek moet dit nog bevestigen) op zeer trieste wijze om het leven is gekomen. Als doorgewinterde ramptoeristen houden we halt voor het statige herenhuis in Oud-Zuid. Daar krijg ik een brok in mijn keel, die arme Bram! De opa van mijn opa zou zich omdraaien in zijn graf als hij de toedracht zou weten van dit misdrijf!!.
Na een dagje aangenaam verpozen in de grachtengordel reizen we per trein terug naar Spaarnwoude. Het is een rit van een kwartiertje en gedurende al die tijd zit een medepassagier met een tunnelvisie ononderbroken te turen voor het beeldschermpje van zijn lap-top. Zijn vingers vliegen werkelijk over het toetsenbord. Geen digibeet dunkt mij. De nerd kijkt niet op of om, zelfs niet als we in de coupé luidkeels worden toegesproken door een dakloze die promotie en een donatie vraagt voor een project van dak- thuislozen. Ik ben onder de indruk van zijn wervende speech en zonder hakkelen of pijnlijke stiltes doet hij zijn duidelijke verhaal. Ik ken vips die dit beduidend minder onder de knie hebben en eigenlijk de LOI-cursus “spreken in het openbaar” zouden moeten volgen.
In de avond weer naar ons stamcafé voor een dagmenuutje. We worden door dezelfde serveerster geholpen als gisteren en deze Nel roept in onvervalst Amsterdams …..”en zijn we thuis de keuken aan het verbouwen!!!!!”

Frits Bakker - Woord en Beeld