Erelid

- Gebruik nimmer de woorden schakelen, sluiten, knijpen e.d. - Enkel zwarte voetbalschoenen zijn toegestaan; felle en metallieke kleuren zijn verboden - Verbod op tatoeages; het lichaam dient rein en naturel te zijn - Wijze van juichen enkel op de volgende manier: Tweemaal hoera, hoera roepen met twee handen in de lucht - Bij ontmoeting schudt men elkaar de hand; nimmer de vuisten tegen elkaar bij begroeting - Géén gebruik van i-pod en mobieltjes in de bus, maar enkel kaarten of naar buiten staren (goed voor de focus) - Bij aanvang van de wedstrijd nooit gezamenlijk tegen elkaar in een kring gaan staan en een onverstaanbare yell roepen; gewoon je rechtsback plaats opzoeken, beentjes los schudden en beginnen - Niet tijdens de warming-up en wedstrijd constant schietgebedjes maken en naar boven kijken; éénmaal een dergelijke handeling verrichten is toegestaan Kortom, gewoon normaal doen. Voor de jeugdige lezers die nu afhaken zou ik zeggen ga maar lekker esemessen, twitteren en hyvessen. Terwijl ik dit terug lees besef ik eigenlijk dat dit de woorden zijn van een ouwe lul van 44 jaar die kenmerken vertoont van een midlifecrisis. Ik droom inderdaad van een Porsche met een jonge blondine naast me. Een ander symptoom hiervan is het vele terugblikken naar het verleden. De laatste tijd ben ik inderdaad veel melancholisch aan het terugblikken over vroeger ‘toen alles beter was’. Zeker met het overlijden van Hoekenezen die bijna op het voetbalveld woonden betrap ik me op dit gevoel en deze denkpatronen. Afgelopen maandag is er weer iemand overleden die mij onmiskenbaar confronteert met (jeugd)herinneringen. Ik speelde veel met vriendjes in en rond de Marijkestraat waar veel voetbalgekke ouders woonden en nog steeds wonen. Waar de PC Hooftstraat in Adam staat voor decadentie en protserigheid daar stond en staat de Marijkestraat voor eenvoud en echtheid. Bram de Groote was de persoonlijkheid die je altijd op het voetbalveld zag. Ik ken Bram al vanaf mijn 7e jaar toen ik op een kluitje begon te voetballen in het wit-blauwe shirt. Ik kon me altijd mateloos irriteren aan Bram want we werden altijd weggestuurd door hem als we stiekem op het hoofdveld een balletje probeerde te trappen want die witte strak getrokken netten in de doelen waren zo verleidelijk. Ook kon ik slecht omgaan met zijn verbale kritieken langs de lijn toen ik nog speelde. Naarmate de jaren verstreken werd ik milder en kreeg ik een goede band met Bram. Bij ontmoetingen gaf hij me altijd een hand en complimenteerde hij me wel eens met mijn kopstootstukjes. Deze waardering was wederzijds. Oprechte waardering kreeg hij levenslang door hem te bestempelen als erelid wegens vele (bestuurlijke) verdiensten voor de club. De laatste jaren ging hij letterlijk gebukt onder de achteruitgang van zijn gezondheid en bezoekjes aan het voetbalveld werden steeds zeldzamer. Op 76-jarige leeftijd stierf toch nog plotseling ons erelid. Zijn begrafenis is in besloten kring met alle bescheidenheid en met alléén dierbaren om zich heen. Alle respect hiervoor want op stille tocht-achtige taferelen zat Bram niet te wachten.