Angelo Nijskens wil vooruit met Eeklo

Aan alles is te zien dat Eeklo een club is met een behoorlijke historie, die het afgelopen decennium echter ver is weggezakt. Ooit een ambitieuze profclub op het niveau van de eerste divisie, nu een vereniging die drie klassen lager acteert. De tribune is prachtig, maar het gros van de reclameborden is aan vervanging toe en de oude kantine achter het doel staat zelfs helemaal leeg. „Toch wil deze vereniging vooruit en daar wil ik graag aan meewerken“, zegt trainer Angelo Nijskens. Het is een kwartier na het duel met Zele, dat voor Eeklo in een 3-2-nederlaag is geëindigd. Bij het verlaten van de kleedkamer toont Nijskens een zuinige lach. Hij geeft de winnende trainer een hand en groet enkele nieuwe spelers. Zijn ploeg heeft zojuist in een boeiend duel het onderspit moeten delven en daarmee is een einde gekomen aan een moeilijk seizoen. Op het moment dat Nijskens in november de taken van de ontslagen Wilfried Vyncke overnam, was Eeklo koploper in de eerste klasse provinciaal. Ruim zes maanden later heeft de ploeg zich maar net weten te handhaven en dat vraagt om uitleg. „Tijdens dit seizoen zijn we om uiteenlopende redenen acht spelers kwijtgeraakt“, vertelt de trainer. „Onze keeper trad in december voor de spelersgroep op als Sinterklaas en dat deed hij leuk. Maar in de competitie bleef hij daarna cadeautjes uitdelen. Op een gegeven moment ging hij op een training ook nog eens helemaal door het lint en hebben we hem weggestuurd.“ Nog opmerkelijker is het verhaal over de vijf spelers die tegelijkertijd moesten vertrekken. „Drie van hen waren echt niet goed bezig en ze hebben enkele andere jongens meegetrokken.“ Het woord muiten is gevallen. Nijskens: „Zo kun je het zien, ja. Ze voerden opdrachten niet uit en we kregen echt twee kampen binnen de selectie. De andere spelers hebben toen een statement gemaakt: die vijf jongens moesten weg of de rest van de selectie zou de eerstvolgende wedstrijd niet spelen. Omdat ook het bestuur meteen ingreep, zijn ze de deur gewezen. Wel met het risico dat we het heel moeilijk zouden krijgen.“ Karakter Wat heet! Van koploper veranderde Eeklo in een ploeg die uiteindelijk nog tegen degradatie moest vechten. „De jongens die weg moesten, waren allemaal basisspelers, maar hun vervangers hebben wel karakter getoond. En in de kleedkamer fleurde het ook meteen op. Daar zitten nu vijftien vrienden.“ Van die spelers vertrekken er nog een aantal, maar Nijskens heeft wel al twaalf nieuwe jongens aangetrokken. „En als het een beetje meezit, komen er nog twee goede bij.“ Enkele namen klinken bekend in de oren. Ramazan Yuruk en Marc Minnaert speelden onder Nijskens bij Hoek en Walid Dhakouami voetbalde nog een blauwe maandag bij Terneuzen. De inmiddels 34-jarige goalgetter Dave Gijsel (ex-Hoek) en Ronny Tresonie (ex-Aardenburg) behoren volgend seizoen ook nog tot de selectie. „We krijgen een ’deftige’ ploeg“, weet Nijskens. „Het is de intentie bovenin mee te doen. De club wil vooruit en daar wil ik graag aan meewerken. Die oude kantine staat nu leeg, maar die wordt helemaal opgeknapt. Er komt een fitnessruimte in en een mooi spelershome. Echt, ik ben tevreden, hoe raar dat misschien ook klinkt.“ Dat klinkt het zeker, omdat Nijskens zijn ambities nooit onder stoelen of banken heeft gestoken. Bij KV Kortrijk stond hij bovenaan in derde klasse toen hij werd ontslagen. Eén klasse lager bij Oudenaarde had hij zijn contract al verlengd, maar werd hij in juni alsnog weggestuurd. En nu is Nijskens wéér een klasse lager trainer. „Ik heb inderdaad steeds een stapje terug gedaan. Maar je kunt tegenwoordig een straat aanleggen met trainers, zoveel zijn er. Dit is voor mij nog altijd hobby en als ik dan een goed aanbod van een club krijg, waarom zou ik het dan niet doen?“ Werken doet de voormalig profvoetballer niet. Maar hoe vult hij dan zijn dagen? „Vooral op de golfbaan. Ik ben echt verslaafd geraakt aan die sport. In Wachtebeke sta ik bijna iedere dag op de baan en ik speel af en toe ook in Oostburg. Binnenkort ga ik een rondje maken met Jean Paul de Bruijn. Als jongens van twaalf, dertien jaar stonden we vroeger op zijn kamer te biljarten. Af en toe gaf ik dan eens een tik tegen zijn keu, anders kwam ik nooit aan de beurt. Misschien dat ik met golf wel een keer van hem kan winnen.“