Actualiteit

Ik verklaar me nader. Halverwege de eighties kwamen de spelers voornamelijk uit het 4 km verdere gelegen Terneuzen, lichting Jean-Pierre Hubregtsen en Frans van der Peyl. Tesamen met de gebroeders Hamelink en Jan Meertens, vormden Wilco Braafhart, Ad de Rijke ,Guido van Boom, Mark van Vught, Arjen Tollenaar (en hééééél af en toe ik) de laatste lichting eigen kweek. Begin jaren negentig kwamen diverse spelers uit het gebied Zeeuwsch-Vlaanderen: Gert-Jan de Smet (Westdorpe), Wim Verpoorte (AZVV) Bert Dutree, Geert de Poorter en Frank Hemelsoet (Sas van Gent). Met het naderen van het millennium werd het een mix van Zeeuwen die zich moesten haastten om de boot te halen: gebroeders Kayser, Ad Gladdines, Mike But gekoppeld met echte Vlamingen met vaak de klinkers “ae” in hun achternaam. De laatste jaren beginnen spelers van het continent Afrika langzamerhand hun intrede te doen. Ik noem een Kanu, Youda en Okonedo. Kortom, de spelers komen van steeds verder. Er staat nu maar één Zeeuw in de basiself, te weten Pieter de Munnik. De laatste speler uit de regio was Barry van der Hooft en misschien kan Jeroen van de Broeke zich in de basis spelen. Indien spelers van verre oorden buitengewone kwaliteiten hebben rechtvaardigen ze een verblijf bij Denoek. Ik wil er echter op wijzen dat we geen soort Beveren moeten worden van louter vreemdelingen. Indien we die kant op gaan wordt onze herkenbare en regionale functie dusdanig uitgehold dat we geen draagvlak meer hebben bij de regionale bevolking/supporters. Ik zou het enorm toejuichen indien er talentvolle Zeeuwen bij Hoek zouden gaan spelen. Ik doel dan op nog onbekende spelers uit de lagere regionen die onverwacht een goede speler blijken te zijn. Bij Kloetinge was spits Eric de Groene (Luctor) een dergelijke voetballer, is Wilco de Valk (SKNWK) een mooi voorbeeld en wordt keeper Joan van Belzen(Arnemuiden) naar alle waarschijnlijkheid een dergelijke speler. Bovenstaand relaas is echter een beetje door de tijd, actualiteit en huidige omstandigheden ingehaald. Het klinkt allemaal wel mooi idealistisch maar in feite moeten we nu gewoon zorgen dat we dit seizoen zonder kleerscheuren doorkomen, m.a.w. nooit en te nimmer degraderen en hopelijk anoniem meebollen (let op de woordspeling) in de middenmoot. Alle geledingen van de vereniging die zich om “het eerste” bewegen en bekommeren houden zich bezig met de prangende vraag: hoe krijgen we weer een winnend elftal!! De PZC besteed er op 12 oktober een volledige A4-pagina aan! Alles wordt uitgemolken en er zijn eigenlijk alleen een heleboel vragen maar geen oplossingen. Gerrit Emans slaat desalniettemin de spijker op zijn kop met de uitspraak “voetbal is een gevoelssport”. Een speler met vertrouwen en positieve gedachten kan alles, dezelfde speler met twijfels, angsten en dus negatieve gedachten kan bijna niets. Mijns inziens moet je spelers in een dergelijke periode niet oeverloos overladen met tactiek en ingewikkeld positiespel. Het hoofd zit al overvol met gedachten. Alles trachten los te laten, donderdagavond een lekkere grote partij om een krat bier of taart en de zaterdag daarop gewoon met inzet er lekker tegenaan gaan en wel zien waar we uitkomen. Laat alle krampachtigheid los en laat de spontaniteit weer opbloeien! Of dit stukje amateurspsychologie werkt zullen we de komende weken zien.