Een memorabel jaar later blijkt maar weer eens dat in voetbal alles mogelijk is en dat de bal inderdaad rond is. Maar dat tie zulke caperiolen zou maken gaat je voorstellingsvermogen te boven.

Het begon met de kolderieke penalty soap in Lisse, hetgeen ons trakteerde op landelijke roem in de media. Vervolgens het heldhaftige optreden in Almelo waar Heracles volwassen tegenstand werd geboden. In de donkere dagen voor kerst werd het echt donker aan de Denoek; degradatieplekken lagen onheilspellend op de loer en om vijf voor half drie liep ik moederziel alleen langs de kassa. Ik was in de greep van eenzaamheid met een melancholisch verlangen naar ons verleden met een zwaar geldkistje uit het loket van Leo Breepoel en auto's in de Altenastraat tot zover het oog reikt.   

Met het lengen van de dagen werd er warempel weer voorzichtig gesproken over de nacompetitie. Na een ongekende reeks van opgestapelde overwinningen kwam de Derde Divisie plotseling weer in zicht. Een ultieme ontknoping volgde met spannende wedstrijden in de nacompetitie die bol stonden van emotie. Hoekenees Brian van Hoorn groeide in één weekend uit tot cultheld en knuffeldier van de lokale bevolking in een uit elkaar spattende feesttent.

Luttele dagen later slepen we groots een zege weg uit onze hoofdstad met een half elftal geteisterd door een blessureregen. Weer een paar dagen later gaat na een donkere  bewolkte rust in de tweede helft de zon volop schijnen. Een explosie van emotie daalt neer over de juichende bezoekers en supporters na het bereiken van de hunkerende Derde Divisie. We voelen ons allemaal de koning te rijk na het beslissende doelpunt van Bram Leroy.

De lange rijen voor de kassa en slierten auto's langs de Altenastraat zijn weer werkelijkheid. Eveneens staan de jonge opvolgers klaar van de roemruchte H-side die hun oorverdovende en etsende creativiteit ten volle etaleren. Op teletekst staan we weer pontificaal tussen Arsenal en Manchester United. Ik knijp in mijn arm. Dit kan alleen maar in Hoek.

De teneur zaterdagmiddag 11 juni 2018 kenmerkt de beleving bij HSV Hoek vol contrasten:. Alles of niks, zwart of wit, vreugde en verdriet. 

Gelukkig kom ik nu weer tot rust. Ik ervaar na een spannende tijd dit WK als een verademing zonder Oranje. Een beetje op afstand alles volgen van de Rode Duivels …heerlijk!!

Alhoewel….deze (Zeeuws) Vlaming neigt enigszins naar patriotisme veroorzaakt door een ellenlange lijst van Belgische spelers die al dertig (!) jaar de Lovenpolder bezoeken. Je raakt er onbewust toch door besmet.

LOEK ZEEGERS