Door Frits Bakker -  Ik vind Jannes Tant, afkomstig van de Belgische kust, het toonbeeld van een trainer, die in het harde wereldje het blonde hoofd met flair boven water kan houden. Wie Hoek kan overleven, met zijn machtige vijfde colonne, de ongekroonde kampioen van de trainerswissels, waar de couleur locale van het zakenleven de toon zet in de Viproom en één rijzende ster, die beweert dat hij Roda JC wil opkopen, de donkere spits in zijn hotel vertroetelt, wie dit Hoek dus overleeft, is een toptrainer.

Hij is trots dat hij in 17 jaar nooit is ontslagen als trainer en die reputatie ook in Hoek in stand gaat houden. Dat mag ook best, Jannes Tant. Ik heb toevallig deze week een super-vrijwilliger geïnterviewd, die tien jaar materiaalman is geweest bij Hoek en elf trainers heeft meegemaakt. Dat doet me denken aan Anouk, het podiumbeest, dat in interviews vertelt dat ze zes kindjes heeft gekregen van zeven vaders.

Voor de krant kon ik aardig kritisch zijn voor trainers, vooral ook bij Hoek, waar een soort van topsportmentaliteit heerst: alleen winnen en kampioen worden telt, de rest is falen en verliezen. Dan mag de trainer, die dat ook meeroept, met een vorstelijk amateursalaris, daar ook op afgerekend worden.

Jannes Tant heeft een paar mooie successen behaald in Hoek, maar gaat dit jaar geen kampioen worden. Met zijn briljante kijk op voetbal, vind ik, heeft hij de eerste kritiek overwonnen, ook dit jaar weer. Hij lijkt er fluitend doorheen te lopen, omdat hij er een meester in is om de spanningen te camoufleren. Ik sta er zelf, nu ik er niet meer over schrijf in de krant, iets anders in. Het dorpsclubje van zo'n twintig jaar geleden is bekend geworden in heel het land. De Viproom van Hoek, waar sponsors op een dag zoals zaterdag (5-1 winst) met een glimlach de portemonnee opentrekken om een razende rechtsback nog iets meer premie te geven, doet me alleen denken aan de jaren van de grote clubs, toen Hoek nog tegen IJsselmeervogels, Kozakken Boys en DOVO speelde.

Ik vermaak me er tegenwoordig kostelijk tijdens thuiswedstrijden met mijn vrienden van het Watertorenoverleg, die er een Viptafel hebben waar Jannes Tant, winnen of verliezen, altijd even zijn kostelijke verhaal komt doen. Ik ga hem missen na zijn vertrek. Hij wordt na dit jaar opgevolgd door Dennis de Nooijer, een klinkende naam in het Zeeuwse en landelijke voetbal. Ik vind het nu al dapper, dat hij zich in de heerlijke slangenkuil waagt van Hoek, waar gerenommeerde trainers zijn gesneuveld en waar voor Jannes Tant straks de vlag wordt uitgestoken. Ik ga je missen, prachtig mens, grote trainer.