Op aanraden van een heel peloton deskundigen moet ik structuur blijven aanbrengen in het dagelijkse leven; daarom streng mijn dagritme bewaken.  Om zes uur opstaan, alles van slot doen, boterhammen maken voor ontbijt en mijn tienuurtje, laptop pakken en vervolgens enige uren staren en rammelen voor een schermpje. Ik blijf dus niet lamlendig in mijn pyjama kloffie ronddartelen in de woonkamer die we overdag omtoveren in een hele kleine, dynamische kantoortuin. 

Eigenlijk lijkt mijn werkplek enigszins op een serene meditatieplek met onophoudelijk getik en geschuif van (vleer)muizen. Tussen de middag een ommetje buiten in Othene waarbij ik omtrekkende bewegingen maak rondom vriendelijke mensen op de zeedijk. Om klokslag twee uur gefocust op de dagelijkse update van het RIVM over de cijfers. Zou toch liever de uitslagen van voetbalwedstrijden tot me nemen dan deze bizarre scores. Iets na vieren is het welletjes geweest waarna ik uitlog.

Zo gaat het ondertussen al weken achtereen. De vooruitzichten op terrasjes en wedstijden zijn door corona helemaal weggevaagd. Ben me dan maar op andere, eenvoudige en huiselijke dingen gaan richten zoals een smaakvolle avondmaaltijd, koffie van Nespresso met een chocolade Lindtbolletje, een goed boek, Karmeliet biertje in een bijbehorend glas en Mocro Maffia. We sluiten iedere dag af met virusdominee Osterhaus op televisie. Als ik dan naar bed ga moet ik vaak denken aan Sonja Barend (voor alle millennials en zoomers dat was een soort Jinek maar dan linkser) die altijd afsloot met de iconische zin "en voor straks lekker slapen en morgen gezond weer op".

Als ik dan de volgende ochtend wakker word verlang ik hevig naar de gehesen vlaggen van Jaap Mieras op Denoek. Smachtend hunker ik naar geroddel en gedoe bij de HSV Hoek. Welke speler komt er nog bij? Wanneer verlengt de huidige trainer zijn contract nou eens? Barry heeft al weken niets zinnigs te melden over de belangrijkste bijzaak in de wereld. Het gemopper van supporters is verstomd. Er rest niets anders om dan maar naar het amusante gemopper te kijken van Veronica Inside. Momenteel het enige vaccin in een ziek voetballandschap.

In de eerste week van de meivakantie probeer ik uit te rusten in de tuin van al het corona gedoe. In bijna perfecte omstandigheden genieten van de oogverblindende, onuitputtelijke zon. Hij brandt zonder enige hinder van smog en vliegtuigstrepen op mijn smetteloze witte huid. Het woordje "bijna" geeft al aan dat het ideaalplaatje nog niet is bereikt want man, man, man….moet nou werkelijk iedereen buiten gaan klussen!!! Herrie dus in allerlei soorten en maten teisteren mijn welzijn: oorverdovend geboor, gejank van een automatische zaag, luidruchtig getimmer, irritante schuurmachine (gaat door merg en been dan is een schurend krijtje op een schoolbord nog een verademing), geblaas van een bladzuiger, eindeloos gekerm van een hoge drukspuit enz. enz. Het overstemt zelfs het dominante geblaf van mijn buurman die zich weer eens manifesteert als de zoveelste deskundige. Hij is zowel piloot, viroloog, hovenier, ict-er, rechter en belastingconsulent ineen. Hij kan zo Rutte in zijn uppie bijstaan in zijn nieuwe adviesclubje naast het Outbreak Management Team.

Probeer dan maar een tukje te doen op de bank in de woonkamer. Heerlijk wegdommelen en dromen over een orgie van drank, gezelligheid, feest en bekenden aan het Kopje van Kanada zit er helaas niet in! Alarmgepiep van de wasdroger die klaar is, telefoontje van mijn eenzame vader, de deurbel gaat plotseling en DHL levert een pakje af voor de buren die niet thuis zijn, een piepende vaatwasmachine die uitgeruimd wil worden, luid gebel van een Belgische ijscoboer in de straat (schijnbaar een vitaal beroep want hoe kom je anders die gebarricadeerde grens over), de buurvrouw klopt op de deur om haar pakketje op te halen.

Al het gepieker met de voortdurende stroom van negatieve nieuwsberichten putten mij dusdanig uit dat ik toch in een onrustige remslaap val. Ik droom van een promotiewedstrijd van de HSV Hoek. Bij de ingang deelt de steward mondkapjes uit exclusief aan leden van de Purperen Hei. Het zijn prachtige exemplaren speciaal ontworpen voor de HSV Hoek met ons kenmerkende logo. Bij aanvang van de wedstijd reikt de voorzitter van onze supportersclub het 'eerste' exemplaar ceremonieel op de middenstip uit aan de andere voorzitter. De finale begint en al in de eerste minuut wordt Franse gehaakt in de zestien…een scherp fluitsignaal klinkt…ik word verdwaasd wakker en spoed me naar de fluitketel in de keuken die het  signaal geeft dat het kookpunt van de thee is bereikt!

LOEK ZEEGERS