In de jaren 70 ging het gerucht al rond in de klas …er komen maar liefst vier kinderen bij op school uit de regio Rotterdam. Het ging om de familie van Boom. De verhuizing vanuit Honselersdijk naar het verre Zeeuws-Vlaanderen was noodzakelijk omdat pa (Giel) van Boom ging werken op chemiegigant DOW. In zijn kielzog ontmoette ik zijn zoontjes voor de eerste keer allemaal in een blauw ketelpak buiten aan her ravotten. We waren elkaar aan het aftasten bij het buitenspelen in nieuwbouwwijk Gladiolenlaan. Zij de grote brutale jongens uit de stad en ik het bescheiden Zeeuwse boertje van het platteland. Omdat Guido mijn klasgenoot werd (en vervolgens zeven vette jaren op de lagere school en MAVO zou blijven) en onze gemeenschappelijke interesse in voetbal, voetbal en nog eens voetbal werden we vrienden.

Het werd een vast clubje van talenten die verder bestond uit Guido, Wilco Braafhart, Ad de Rijke en mijn persoontje. Het was een gouden lichting eigen kweek. Op 16-jarige leeftijd debuteerde Guido in het eerste tussen parels als Piet de Koeijer en Frans van der Peijl.

Hij heeft enige jaren in het eerste gespeeld maar hadden er uiteraard veel meer moeten zijn. Hij was nog maar, meen ik, een jaar of 23 toen hij genoodzaakt was te stoppen met topamateurvoetbal door een ernstige, slepende heupblessure. Zijn teleurstelling was immens en heeft ertoe geleid dat ie de replica van de in 1985 gewonnen districtsbeker gefrustreerd in de voorste kreek heeft geworpen. 

Naast het voetbal gingen we veel met elkaar om. Legendarische stapavonden volgden in Snugly en De Schelde in Terneuzen en discotheek Champs Disques in Hulst. Altijd was broerlief Jan-Willem erbij voor de broodnodige gangmakerij, drank en gezelligheid. 

Naarmate de volwassenheid meer vorderde gingen we ieder zijn weg, Iedereen heeft zijn eigen interesses, behoefte en situatie…zo gaat dat in het leven.

Toch kwamen we elkaar nog regelmatig tegen, zoals op het voetbalveld of in de wijk Othene. Een joviale begroeting was altijd het gevolg. De laatste keer was vorige week, ik werk nu thuis, dus als een echte ambtenaar deed ik nu mijn ommetje in de pauze door de wijk Othene. Op de Margarethadijk kwam ik hem tegen in zijn cabrio. Een zwaaigebaar met ruim meer dan anderhalve meter afstand bleek helemaal niets uit maken. Een paar dagen later stierf hij plotseling door een hartstilstand. Bizar, een woord dat je nu zo vaak hoort.

LOEK ZEEGERS