Ik parkeer mijn auto op het lege parkeerterrein voor de ingang. Pal achter de kantine zie ik de uitwerking van de klaarblijkelijke verplichte natuurcompensatie voor het verloren gaan van een halve hectare echt gras; Een kleurrijke akkerrand met een mengsel van verschillende bloemen en planten markeert de ingang van "Denoek". 

Luttele seconden later loop ik over het hagelnieuwe groene tapijt op een dikke laag van zand en 'lava'. Als een speelse hond betast, ruik en kroel ik met het kunstgras. De geur van een pas behangen huiskamer 'irriteert' mijn neusvleugels. Terreinmeesters Ad en Levien moeten  met hun onafscheidelijke tractor het hoofdveld  maar besproeien met een fris bloesemgeurtje! Anders vallen ze wel erg snel in een zwart gat!

Wat meteen opvalt is het kleinere veld. De buitenste witte lijnen liggen wel een paar meter meer naar binnen. We kunnen onze helden niet meer aanraken bij het nemen van een corner. Met meer bewegingsruimte verwacht ik betere hoekschoppen dit seizoen. Ook meer tikkie-takkie (zaal)voetbal en meer de diepte zoeken dan obligate breedtepasjes!

Voor de rest is het voor een zaterdagmiddag zeer stil op ons terrein. Alleen Polen, Litouwers en Russen zijn nog aan werk met het perfectioneren van de lijnen. Er staat in de verte zegge en schrijve één Hoekenees. Drie keer raden wie…juist… good-old Jaap Mieras. Toen ik acht jaar oud was schonk hij de thee al voor me in tijdens de rust en nu ruim veertig jaar later krijg ik van ons gedecoreerd erelid een rondleiding met uitleg over de voortgang van de werkzaamheden. Jaap is de personificatie van een vergrijzend tijdsbeeld. Dit uit zich met name in het ontbreken van jonge, actieve vrijwilligers die geen twee linkerhanden hebben. Iedereen is tegenwoordig een swip - of muisarm aan het kweken.
Alleen op de woensdagmorgen werken gepensioneerde metselaars aan de verbouwing van de kleedlokalen. Over deadlines mogen we eigenlijk niet praten want ieder uurtje vrijwilligerswerk moeten we in dank aanvaarden.
Het illustreert onze kleine kurk waar de vereniging op drijft. Daarom is de realisatie van de aanleg van het kunstgrasveld een Olympische prestatie.
   
Na intensieve inspanningen van bestuurders en vrijwilligers mogen we hier als vereniging erg trots op zijn. Dit geeft de hele club een flinke boost. Ik hoop en verwacht dat dit de eerste selectie ook een boost zal geven.
Trainer Jannes Tant is eigenlijk verplicht de complete selectie bij elkaar te roepen in de kantine. Ze moeten dan werkelijk de hele fotoserie van 26 delen bekijken op een groot scherm. Zodat ze volledig doordrongen zijn van de intensieve aard en omvang van al het gedane werk. Deze mooie fotoreeks van huisfotograaf Patricia Maljaars geeft daar een optimaal beeld van. Natuurlijk zullen ze gedurende de competitie weer veel aan hun eigen belang denken. Toch heb ik de stille (naïeve) hoop dat de beelden een beetje blijven hangen zodat ze hun waardering omzetten in prestaties op het nieuwe veld.


Loek Zeegers